باران

باران، قصیده واری،

- غمناک -

آغاز کرده بود.



می‌خواند و باز می‌خواند،

بغض هزار ساله‌ی درونش را

انگار می‌گشود

اندوه‌زاست زاری خاموش!

ناگفتنی است ...

این همه غم؟!

ناشنیدنی است!               پرسیدم این نوای حزین در عزای کیست؟   گفتند: اگر تو نیز، از اوج بنگری


                                         خواهی هزار بار از اوج تلخ‌تر گریست! 

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: